Zoveel indrukken in een korte tijd

Hallo lieve mensen!

Ik hoorde van het thuisfront al dat jullie zitten te wachten op een berichtje van mij. Nou bij deze 4 dagen in 1 😉. De WiFi is wat beperkt hier, dus het duurt allemaal wat langer. 

Dag 1 | Vrijdag 25-05-2018

een lange dag. Zo’n 10 uur in het vliegtuig met een overstap in Istanbul. Vrijdagavond, eigenlijk zaterdag al, heeel laat aangekomen in Addis Ababa. Hier hebben we 1 nachtje geslapen en de volgende ochtend weer vroeg vertrokken naar adama. 

Dag 2 | Zaterdag 26-05-2018 

Dit was gelijk al bijzonder en heftig. We hebben een compassion project bezocht, de eerste huisbezoeken gedaan en daarna lekker eten en slapen. Wat was het huisbezoek heftig, mooi en iets om veeeel van te leren. Een gezin, zie de foto, van een vrouw met 5 kinderen. De tweeling zit in het compassion-project. Haar man is 6 maand geleden overleden en nu moet zij de zorg voor haar kinderen volledig overnemen. We mochten haar alles vragen, ook de kinderen. Ze praatte met trots over haar kinderen. We mochten voor haar bidden op het eind en wat was dat mooi en bemoedigend voor haar. Tijdens het bidden toch wel even een traantje gelaten. Continu zei ze “amen” en dat was voor mij dat ze alles bevestigde wat we zeiden. Een vast geloof voor haar. Deze mensen hebben in feite niets, maar hetgeen wat ze hebben wil iedereen. Het geloof, maar dan van binnen. Niet alleen de bijbel, maar ook echt Jezus in je hart aannemen. Na de huisbezoeken zijn we weer terug gegaan naar het hotel. Hier hebben we lekker gegeten en optijd naar bed. 

Dag 3 | Zondag 27-05-2018 

Sochtends zijn we naar het compassion project teruggegaan, daar zat namelijk ook een kerk bij. Wat was het een bizarre, mooie en belevingsvolle dag. Je verstaat er geen klap van, maar dat je voelt dat God aanwezig is, is 1 ding wat zeker is. Zie de filmpjes voor hetgeen wat ik bedoel, zo oprecht! Daarna begon de lange reis, maar het was gezellig en een feestje in de bus! Ongeveer 5 uur moesten we reizen naar Hosaena. Nouuu, echt!! Hoe wij onthaald werden, pfojjj. Heeeel bijzonder. Politie, sirene, spandoeken, mensen die foto’s gingen maken en iedereen stond voor mijn gevoel buiten. We werden onthaald zoals de ambassadeur ook onthaald wordt, zei iemand. Deze persoon zei: “jullie zijn ambassadeurs van Christus, daarom dit onthaal”! Heeeel erg awesome!! Gaan we noooit vergeten dit. We gingen naar de kerk waar allemaal mooie kindjes in muskathlonshirtjes stonden met een roos. Iedereen kreeg een roos van een kindje en het kindje liep dan met je mee! Wat iets moois dat ze dat voor ons doen, wij als gewone Hollanders. 

Dag 4 | Maandag 28-05-2018

Vandaag noem ik jankdag. Vanochtend zijn we vertrokken naar het compassionproject en heb ik Abenezer mogen ontmoeten. Het sponsorkind wat ik samen met de vriendengroep sponsor. Wauw, dat was echt overweldigend. Zijn moeder was er ook bij en de vader alleen sochtends in de dienst. Ik heb de cadeautjes gegeven en wat waren ze daar blij mee. Armoede is daar echt te zien, maar zoals ik al eerder zei, armoede in God is er niet. Samen met Abenezer wezen voetballen, wat een feestje! Helaas komt na deze mooie ontmoeting ook een eind. Bijzonder om het mee te maken, maar om het los te laten is moeilijk. Je laat ze weer “achter” in de realiteit. Ik de bus terug nat het hotel brak ik. Ik moest echt ff huilen van wat ik allemaal tot nu toen gezien heb en wat ik eventueel nog ga zien. Na de ontmoeting gingen wij weer terug naar het hotel en konden we even lekker relaxen. Tegen 18 uur gegeten en daarna weer devotion. We hebben bijna iedere dag devotion. Dit houd in dat we met de groep een soort overdenking hebben en liederen zingen en daarna in onze kleine teams eventueel dingen delen of waar we over willen praten. Ook daar moest ik weer huilen door de mooie overdenking. Het ging over met gebalde vuisten staan. Gebalde vuisten, omdat we armoede zien en er eigenlijk niets tegen kunnen doen. En zodra we onze gebalde vuisten open doen, hebben we zere handen. Open doen staat voor loslaten. We moeten uiteindelijk onze handen openen om te kunnen ontvangen, te kunnen loslaten en uit te delen aan anderen. Dit raakte mij, omdat ik mij ook besef dat als ik straks in Kenia ben en mijn sponsorzus ga ontmoeten. Ik hoop haar echt de liefde van God over te kunnen brengen, maar dat ik haar weer moet loslaten en haar als ‘t ware terug moet brengen in de realiteit, is moeilijk. Maar het mooie aan deze overdenking vond ik dat God ZIET, HOORT en WEET. Hij weet wat onze moeilijkheden zijn, hij ziet onze tranen van verdriet voor deze mensen maar misschien ook wel in ons eigen leven. Daarnaast hoort God onze roep naar hulp en kracht voor onszelf, maar ook voor deze mensen in armoede. Nouuu, dat was me het dagje wel zeg. Maar wat hebben we een tof team en we slepen elkaar er doorheen! Nu lekker slapen. De WiFi hier in Hosaena is beperkt, dus het kan allemaal wat langer duren met de blogs. 

Ik zet ook foto’s hier op deze site en een aantal filmpjes. Kijk ook op de are van de Muskathlon voor blogs en op de Facebookpagina van de Muskathlon voor filmpjes en foto’s.